Park dydaktyczny w Rostkowie

Park Dydaktyczny z aleją pomników osób zasłużonych w skali kraju i regionu, związanych z terenami gminy Czernice Borowe. Do tej pory stanęły tu pomniki: Stanisława Żórawskiego, Tadeusza Kicińskiego, Mikołaja Dzierzgowskiego, Stanisława Chełchowskiego, Jadwigi Milewskiej i Kazimierza Chełchowskiego, Arseniusza Jermolińskiego, Alfreda Borkowskiego. Autorem wszystkich monumentów jest Jan Stępkowski – rzeźbiarz ze  Strzegowa. 25 kwietnia 2010 na terenie sanktuarium zasadzono dąb upamiętniający Lecha Kaczyńskiego i odsłonięto kolejny pomnik w Parku Dydaktycznym, tym razem rotmistrza Adama Bartosiewicza, ofiary Zbrodni Katyńskiej.

Stanisław Chełchowski (1866 - 1907) mykolog, przyrodnik, etnograf, działacz społeczny. Stanisław Chełchowski urodził się w Chojnowie, Gmina Czernice Borowe. Początkowo uczył się w Mławie, potem uczęszczał do IV Gimnazjum w Warszawie, które ukończył ze złotym medalem. W  1887r. ukończył studia na wydziale przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, przedstawiając rozprawę pt: "Podstawczaki z okolic Warszawy". Po śmierci ojca, w 1891r. Chełchowski powrócił do rodzinnego Chojnowa. Tu zajmował się przede wszystkim rolnictwem. Założył pierwszą w kraju rolniczą stację doświadczalną, był wiceprezesem a później prezesem Sekcji Rolniczej w Warszawie i prezesem Płockiego Towarzystwa Rolniczego. Doprowadził do połączenia wszystkich towarzystw rolniczych Królestwa Polskiego w jedno Centralne Towarzystwo Rolnicze i został jego prezesem. Pracując nad rozwojem rolnictwa w kraju, uwzględnił również gospodarkę chłopską: organizował konkursy gospodarstw, pokazy hodowlane i wystawy. Zakładał związki hodowlano- nasienne i kółka rolnicze (Wielka Encyklopedia Powszechna 1962). W nowozakupionym folwarku Miłoszewiec założył jedną z pierwszych rolniczych stacji doświadczalnych. Przy tym wszystkim znajdował jeszcze czas na działalność naukową. Swoje prace i artykuły drukował m.in.. w "Pamiętniku Fizjograficznym", we "Wszechświecie", "Encyklopedii Rolniczej", "Gazecie Rolniczej", "Gazecie Cukrowniczej", "Ogrodniku Polskim" oraz w "Głosie" i w "Wiśle". Krakowskie środowisko naukowe, wysoko oceniło jego dorobek naukowy i talent organizacyjny: w 1899r. zaproponowano mu objęcie Katedry Rolnictwa na Studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Propozycji nie przyjął, gdyż nie chciał porzucić pracy organizacyjnej w Towarzystwie Rolniczym, wiedząc, że tam może zdziałać bardzo wiele. Zawsze bardzo czynny, zapracowany, "pamiętający o wszystkich tylko nie o sobie", zmarł nagle w Ciechanowie, 23.III.1907r. w czasie podróży z Chojnowa do Płocka, gdzie miał wygłosić odczyt. Odszedł w pełni sił twórczych.

Kazimierz Chełchowski, (1858 -1917) - lekarz, propagator oświaty zdrowotnej na wsi. Przyszedł na świat 20. lutego 1858 r. w Chojnowie, parafii czernickiej, jako syn właściciela majątku ziemskiego, Teodora Chełchowskiego h. Lubicz, l Julii z Obrębskich. Brat Stanisław był znanym etnografem l mikologiem, posłem do I Dumy Państwowej, prezesem Centralnego Towarzystwa Rolniczego; siostry: Teodora Rouppertowa l Jadwiga Milewska wyróżniały się na polu badań ludoznawczych l działalności społecznej. Ukończył w 1875 r. ze złotym medalem IV gimnazjum w Warszawie i w 1880 r. Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Wraz z przyjaciółmi (m.in. z Mieczysławem Brzezińskim) współtworzył w 1882 r. tajne Warszawskie Koło Oświaty Ludowej, lLóre wydawało książki i broszury dla ludu. Zebrania i narady oświatowców odbywały się u Chełchowskiego, który nie szczędził środków na prace Koła. A plon ich był imponujący: założono Księgarnię Polską (przekazaną później Macierzy Szkolnej), Wydano kilkaset książeczek, w 1892 r. wykupiono pismo "Zorza". Do 1890 r. był Chełchowski asystentem Kliniki Terapeutycznej Cniwersytetu Warszawskiego, pracując jednocześnie nad anatomią patologiczną u prof. W. Brodowskiego. Od 1881 r. był przez kilkanaście lat konsultantem Zakładu Leczniczego w Nałęczowie. Zetknął się wtedy ze Stefanem Żeromskim, który we wspomnieniach o synu Adamie nazwał Kazimierza Chełchowskiego lekarzem swojej rodziny. W 1882 r. Kazimierz Chełchowski został współwłaścicielem i członkiem redakcji "Gazety Lekarskiej", trzy lata później członkiem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego.

Tadeusz Kiciński 16 października 2005 roku odsłonięto w Rostkowie w Parku Dydaktycznym jego popiersie - dłuta artysty rzeźbiarza Jana Stępkowskiego ze Strzegowa. Tadeusz Kiciński urodził się 6 września 1929 w Czernicach Borowych zmarł natomiast 14 kwietnia 1988 w Warszawie. Był absolwent gimnazjum i liceum w Przasnyszu (maturę zdał w 1949r. ). W  1953 ukończył ze stopniem inżyniera Wydział Melioracji Rolnych SGGW w  Warszawie. W 1955 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera melioracji specjalności budownictwo wodne. Związany pracą zawodową z Wydziałem Melioracji Wodnych SGGW, tu się doktoryzował (1964r.), został docentem (1969r.) i uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych (1987r.). Ceniono go jako wybitnego specjalistę z dziedziny hydrologii i regulacji rzek oraz ochrony przed powodzią. Był wicedyrektorem i dyrektorem Instytutu Melioracji Rolnych i Leśnych, prodziekanem, a następnie wieloletnim dziekanem Wydziału Melioracji Wodnych, kierownikiem Katedry Budownictwa Wodnego, członkiem Senatu SGGW-AR, członkiem komitetów i rad naukowych. Działał aktywnie w Towarzystwie Przyjaciół Ziemi Przasnyskiej, był członkiem zarządu tego stowarzyszenia (w latach 1986-88). Za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną był wielokrotnie nagradzany.

Mikołaj Dzierzgowski Mikołaj Dzierzgowski Urodził się 1490r. w  Pawłowie Kościelnym zmarł natomiast 1559r. Syn Pomścibora Jeżewskiego de Dzierzgów i Zbigniewy Wilkanowskiej (inne źródła podają Katarzyny Wilkanowskiej). W 1518 roku po studiach na Akademii Krakowskiej został notariuszem królewskim. Był protegowanym biskupa płockiego Andrzeja Krzyckiego. W 1528 roku kontynuował naukę na Uniwersytecie w Padwie. W  1541 roku został biskupem chełmskim, w 1543 roku mianowany był biskupem kujawskim, w 1545 roku objął wreszcie upragnione arcybiskupstwo gnieźnieńskie. Obok Jana Łaskiego był przywódcą antyhabsburskiego stronnictwa narodowego. 7 grudnia 1550r. w katedrze na Wawelu ukoronował królową Barbarę Radziwiłłównę. 30 lipca 1555r. tamże dał ślub i koronował Katarzynę Habsburżankę. Aktywnie zwalczał szerzącą się wówczas w Polsce apostazję. Zagrożony zwołaniem przez Zygmunta II Augusta soboru narodowego, zwołał w Warszawie zjazd biskupów. W 1556r. skazał Dorotę Łążecką wraz z jej wspólnikiem - Żydem z Sochaczewa na spalenie na stosie za wydanie i  profanację hostii. Pod jego wpływem Zygmunt August wydał 13 stycznia 1557r. edykt przeciwko nowinkarzom religijnym, godzący w protestantów. Mikołaj Dzierzgowski i jego brat Jan ufundowali w 1538 roku kościół w  Pawłowie Kościelnym, pod wezwaniem Antoniego Padewskiego.

Stanisław Karol Walenty Żórawski, (vel Jordan-Żórawski) h. Trąby, (1882 -1940), ziemianin, właściciel majątku Obrębiec. Urodził się 6. października 1882 r. w Szczukach. Był synem Juliusza Żórawskiego, dzierżawcy majątku Szczuki, jednego z najbliższych współpracowników Stanisława Chełchowskiego, oraz Kazimiery z Kamieńskich h. Jastrzębiec, bratem Kazimierza Żórawskiego, wybitnego matematyka, w młodości narzeczonego Marii Skłodowskiej, oraz Władysława, dyrektora cukrowni "Ciechanów". Żonaty z Anną Schurr, córką Władysława, miał z nią syna Andrzeja Maksymiliana, w latach 1943 - 45 więźnia obozów w Oświęcimiu i  Buchenwaldzie. Był absolwentem Szkoły Rolniczej w Czernichowie. Dzierżawił Krasnosielc, w 1908 r. za posag żony nabył Obrębiec w parafii Węgra. Działał w Stowarzyszeniu Rolniczym w Ciechanowie (od1905), stał na czele oddziału w Przasnyszu. Był członkiem zarządu Okręgowego Towarzystwa Rolniczego Ciechanowskiego (od 1914) i delegatem do Rady Centralnego Towarzystwa Rolniczego (1917). Działał w Radzie Opiekuńczej Powiatu Przasnyskiego (1916-1918), Powiatowej Komisji Szacunkowej, w  1916 r. został wybrany z powiatu przasnyskiego do sejmiku mławskiego, przewodniczył Komitetowi Pomocy Wojskowej w Przasnyszu (1918). Był też komisarzem rządowym (starostą) na powiat przasnyski (1918). W 1920 r. został członkiem Rady Komitetu Obrony Państwa w Przasnyszu. Współorganizował Bank Spółdzielczy w Przasnyszu w 1924 r. Udzielał się w  Związku Ziemian, Związku Kółek Rolniczych, Związku Obrony Kresów Wschodnich, był prezesem Akcji Katolickiej i Powiatowego Towarzystwa Orgaacji i Kółek Rolniczych w Przasnyszu. W roku 1931 został członkiem Diecezjalnego Komitetu Jubileuszowego Antoniego Juliana Nowowiejskiego. W 1933 r. maczony Złotym Krzyżem "Pro Ecclesia et Pontifice".

Jadwiga Milewska (z Chełchowskich) (ur. 11 sierpnia 1868 w Chojnowie k. Przasnysza - zm. 7 lutego 1943 w Warszawie). Ukończyła ze złotym medalem pensję Jadwigi Sikorskiej w Warszawie. Poślubiona w 1888 przez Jakuba Tymoteusza Milewskiego, zamieszkała w majątku męża w Rembówku (gm. Opinogóra). Zorganizowała w majątku ochronkę dla dzieci służby folwarcznej, prowadziła dla służby i okolicznych włościan kursy z różnych dziedzin życia, udzielała się w kole ziemianek i na polu dobroczynności, brała udział w zorganizowaniu w Grędzicach Szkoły Gospodyń Wiejskich oraz w przygotowaniu wystaw gospodarczych. Publikowała artykuły w Ogniwie - Zbiorze Pożytecznych Wiadomości dla Gospodyń oraz szkice etnograficzne w Wiśle (m.in. Kołysanki z ciechanowskiego (1901), Śpiewy dożynkowe zebrane w Rembówku i Ucieszne opowiadania z Ciechanowskiego (1902), oraz Sposoby zabawiania dzieci i ich zabawy w Ciechanowskiem (1903). Interesowała się warunkami życia włościan i służby folwarcznej, prowadziła badania terenowe z zakresu higieny ludu, a wyniki swych obserwacji publikowała w czasopiśmie Zdrowie. Jadwiga Milewska pochowana została na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. 2 września 2007 w Rostkowie poświęcony został jej pomnik.

Henryk Kakowski urodził się dnia 31 stycznia 1890r. w Dzielinie w parafii Czernice Borowe w powiecie przasnyskim, jako czwarte z sześciorga dzieci Bronisława Michała Kakowskiego z Dembin (*1858 +1916) i Teodozji z Burskich (*1860 +1915), dziedziczki częściowej w Dzielinie. Bronisław w latach 1889-1901 był wójtem gminy Chojnowo. Około 1900 roku nabył pobliski folwark na części wsi Chojnowo - Brońki o powierzchni 70 hektarów. W 1907 r. współzałożył Kółko Rolnicze „Praemium" w Czernicach Borowych, do którego prac przystąpiło potem trzech jego synów Józef, Henryk i Kazimierz. Działacz Narodowej Demokracji. W latach 1930-1935 poseł na sejm z Listy Narodowej (lista nr 4), w okręgu wyborczym nr 8(Ciechanów). W sejmie był członkiem Klubu Narodowego, pracował w Komisji Budżetowej. W kwietniu 1939 r. odbył szkolenie wojskowe w Karwaczu. Szkolenie to przygotowywało zręby organizacji podziemnej o kryptonimie K-7. Celem jej działania były akcje sabotażowe na tyłach wrogiej armii w przypadku wybuchu wojny. Jesienią 1939 r. wspólnie z mjr. Zygmuntem Nowickim z Warki powołał do życia w powiecie przasnyskim Narodową Organizację Wojskową „Walka". Henryk Kakowski został powołany na jej Komendanta. Wiosną 1941 roku doszło do dekonspiracji organizacji. Niemcy rozpoczęli aresztowania jej członków. Jeden z aresztowanych nie wytrzymał tortur i podał warszawski adres Henryka Kakowskiego, bowiem tam ukrył się komendant uprzedzony o akcji represyjnej. Został aresztowany i osadzony w więzieniu w Ciechanowie, następnie przewieziony do Królewca i tam osądzony. Mimo tortur, nie załamał się w śledztwie nikogo nie wydał i do niczego się nie przyznał. Został skazany na więzienie w obozie za fakt bycia przedwojennym posłem. Przebywał w więzieniach w Działdowie, Ciechanowie i Toruniu. Po krótkim pobycie w Berlinie trafił do obozu w Oświęcimiu. 22 czerwca 1944 r. został przewieziony do Buchenwaldu, następnie Mittelbau - Dora, gdzie zmarł z wycieńczenia 9 marca 1945 r.

Arseniusz Jermoliński - urodzony 12.06.1909r. w Warszawie. W 1932r. ukończył Szkołę Podchorążych w  Ostrowi Maz. Od 01.10.1936r. skierowany  do 21. Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy”, w stopniu porucznika dowodził III kompanią CKM (ciężkich karabinów maszynowych i moździerzy) w III batalionie. Początek wojny zastał go w Szulmierzu, gdzie znajdował się  21. PP „Dzieci Warszawy”. Pułk ten należał do 8. Dywizji Piechoty Armii „Modlin”. Dowódcą 21. PP „Dzieci Warszawy” był płk. Stanisław Sosabowski. 03.09.1939r. jednostka wkroczyła do walki. Bohaterską walką doprowadziła  do odbicia wsi Chrostowo, gdzie zdobyto na Niemcach 3 karabiny maszynowe i odrzuciła Niemców za linię szosy Czernice B. - Chojnowo. W późniejszym okresie wraz ze swoją kompanią Arseniusz Jermoliński wycofał się ze swoją kompanią do Modlina i dalej do Warszawy. Brał udział w obronie warszawskiego Grochowa za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po kapitulacji, został umieszczony w obozie Doessel/Warburg i osadzony  w oflagu XB. Podczas pobytu pomógł w ucieczce więźniów wojennych,  za co został przeniesiony od obozu karnego w Lubece. Został oswobodzony przez armię amerykańską 01.04.1945r. Zaraz potem dostał się do II Korpusu 3 Dywizji Piechoty we Francji. Następnie do grudnia 1945r. był komendantem obozu przejściowego dla powracających do Polski. Odznaczony ponadto m.in.: Krzyżem Walecznych, Krzyżem za Wojnę Obronną 1939 i Medalem Za Warszawę 1939-1945.Po powrocie do kraju zawarł związek małżeński z Marią Jaworską z Bogatego i osiadł w Przasnyszu. Swoimi działaniami pielęgnował pamięć o żołnierzach  21. PP „Dzieci Warszawy”. Zmarł dnia 08.07.1993r. Został pochowany na cmentarzu w Bogatem.

Alfred Henryk Borkowski (15 VI 1930 - 12 II 2012), lekarz pulmonolog, poeta, prozaik, działacz społeczny, regionalista. Urodził się i wychował w Mchowie pod Przasnyszem, życie zawodowe związał z Ciechanowem. Współzałożyciel oddziału Związku Literatów Polskich w Ciechanowie oraz Związku Literatów na Mazowszu, wieloletni członek zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Ciechanowskiej. Autor ponad czterdziestu książek, w tym jedenastu zbiorów poezji. W swej twórczości kreślił sylwetki ludzi Mazowsza północnego, opisywał dawne zwyczaje i wierzenia, upowszechniał podania i legendy ludowe z Ciechanowskiego i Przasnyskiego. Ocalał od zapomnienia świat swojego dzieciństwa i swoich przodków.

Rotmistrz Adam Bartosiewicz s. Franciszka i Marii z Krzykowskich, ur. 30.01.1900r. w miejscowości Rostkowo- Chojnowo, pow. przasnyski. Ukończył Szkołę Miejską w Przasnyszu, Państwowe Gimnazjum Filologiczne im. Piotra Skargi w Pułtusku oraz dwa semestry Wydziału Leśnego SGGW w Warszawie. W 1916r. wstąpił do POW. Wraz z kolegami z gimnazjum, po uzyskaniu zgody rodziców, ochotniczo wstąpił do formującego się jesienią 1918r. szwadronu województwa ciechanowskiego. W marcu wraz ze szwadronem wcielony do 4 pułku ułanów Zaniemeńskich. Przydzielony w stopniu kaprala do szwadronu technicznego pułku, od sierpnia 1919r. przebywał na froncie i brał udział we wszystkich walkach pułku. Odznaczony Orderem VM kl. V nr 4194.
Po wojnie, którą zakończył w stopniu wachmistrza, ukończył Szkołę Podchorążych w Warszawie. Po odbyciu praktyki w 79 pp w Słonimiu, skierowany został do Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, w 1925 roku jako jej absolwent mianowany podporucznikiem i przydzielony do 4 pułku ułanów. W 1927 awans na porucznika, w 1935 - rotmistrz. W 4 pułku służył do 1937 i został przeniesiony do szwadronu KOP"Rokitno”. Ciężko ranny 5.09.1939r. pod Zygmuntowem. Dostał się do niewoli sowieckiej, osadzony w Starobielsku, skąd przyszła ostatnia wiadomość listowna. Adam Bartosiewicz  odznaczony był Krzyżem VM klasy V, Krzyżem VM klasy IV, Krzyżem Walecznych.